żeby znów poczuć się jak czternastolatka.
Żeby chociaż przez chwilę
pobyć znów tamtą Martą z Babilonu.
W myślach wbijam się w przyciasny kremowy gorsecik,
zielonkawą sztruksową mini,
przepasam się wenecką torebką.
Pochrupujemy ketchupowe Tweestosy,
zapijamy je colą.
Jakiś staruszek wręcza nam na odwilżonym lodowisku
żółty kwiat słonecznika.
Jesteśmy poobrażane na cały świat -
na banalnych rówieśników,
na nic nierozumiejących rodziców,
na niemoc w obliczu wybujałych ambicji.
Obgadujemy żółty poliester Mariusza,
a tak naprawdę marzymy tylko o tym,
żeby jego niekompletny wskazujący palec
wplótł się w nasze przerzedzone włosy.
Zaczytujemy się w wierszach nad śmierdzącą tamą.
Wydaje nam się, że wszystko już wiemy,
wszystko przeżyłyśmy.
W naszych nastolatkowych głowach nie mieści się,
że za kilka lat zupełnie gdzie indziej będziemy wąchać lilaki, wyrośniemy z miniówek,
nie będziemy potrafiły wykrzesać z siebie
choćby wersu poezji
i nawet poczciwy Mariusz
wyłysieje u boku kogoś innego.
_________________________________________________________
Po więcej zakropkowanych refleksji zapraszam na facebookowy profil
0 komentarze :