K. i blizniak

K. jest pielęgniarką, jej mąż P. - wufeistą.
Zakochana od liceum para,
doczekuje się dwóch kresek na ciążowym teście.
Wzruszenie, duma, radość
i lekko powiększone węzły chłonne.

Dwa tygodnie później do karty medycznej K.
dołącza jeszcze jedno rozpoznanie - nowotwór.

Szok i niedowierzanie:
dotychczas okaz zdrowia.

Koszmarna mieszanka - chłoniak i dziecko.
Dramatyczna niemożność jednoczesnej walki 
o kogoś
i przeciwko czemuś.

K. daje córce
coś najcenniejszego i najdroższego - 
swój czas.
W 7 miesiącu gotowa na samodzielność Lenka
rodzi się poprzez cesarskie cięcie.
Jej mama przyjmuje cykle chemioterapii, 
które zatrzymują chorobę
i pozwalają wrócić do rodziny.
Na trochę.

Maj 2014, 
Lenka ma dwa latka.
K. ma raka.

Jedyny ratunek - przeszczep szpiku kostnego.
Rodzice K. nie mogą być dawcami z powodu wieku,
badanie brata wykazuje niezgodność antygenową.
Potrzebny jest niespokrewniony, genetyczny bliźniak.
Szansa na znalezienie 
waha się od 1:20 000 do 1:kilku milionów.

Mąż i przyjaciółka K. postanawiają wziąć poszukiwania w swoje ręce.
Zaczynają w rodzinnym miasteczku -
na badaniach zjawia się 450 osób.
Liczba przekracza oczekiwania i prognozy.
Szybko organizują następny termin -
przychodzi kolejne 350 osób.
Bliskich, najbliższych.
Nawet jeśli nie dla samej K. 
to może dla kogoś innego, 
szukającego, czekającego. Chcącego.

Co bardziej sceptyczni podszeptują coś o szansach,
o prawdopodobieństwie.
Że nikłe, że małe.
Chłodna, racjonalna statystyka
bez sensu.

Uwielbiam te chwile, 
gdy wiara kpi sobie z pewności.

Dostałam dziś wiadomość. 
Ważną, wyczekaną.
Znaleźli dawcę dla K.
Zechciał, przyszedł, pasuje.
Będzie przeszczep.

K. napisała na swoim profilu jedno słowo: 

Szczęśliwa